Μόνο τις δυο χθεσινές δημοσκοπήσεις να διαβάσει κανείς και θα διαπιστώσει ότι στο ερώτημα αν η κυβέρνηση -ο Μητσοτάκης δηλαδή- γνώριζε για τις υποκλοπές και τις παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων, η συντριπτική πλειοψηφία απαντά «ναι».
Στη δημοσκόπηση για το δελτίο ειδήσεων του Star, το 70,8% των ερωτηθέντων δήλωσε πως θεωρεί ότι το πρωθυπουργικό περιβάλλον γνώριζε για τις παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων.
Στη δημοσκόπηση για το δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1, ο ένας στους δυο ερωτηθέντες θεωρεί «πολύ σοβαρή υπόθεση» τις παρακολουθήσεις.
Το ότι οι πολίτες-ψηφοφόροι δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας γνώριζε ότι πολιτικοί και πολίτες παρακολουθούνται από ιδιώτες και μυστικές υπηρεσίες, δεν θα πρέπει προφανώς να αφήνει αδιάφορη την κυβέρνηση.
Αναμφίβολα αποτελεί ένα πλήγμα τόσο για την ΝΔ, όσο περισσότερο για την ηγεσία της και κυρίως για τον αρχηγό της και πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το αν ο τρόπος που αντιμετωπίζουν το ζήτημα είναι ορθός, πολιτικά η απάντηση δίνεται από τους πολίτες που θεωρούν πολύ σοβαρά το ζήτημα. Κομματικά δίνεται από τον ίδιο τον πρόεδρο της ΝΔ και το επιτελείου του, που επιλέγουν τη συγκεκριμένη τακτική που ακολουθούν.
Συμφωνούν, όμως, όλα τα στελέχη του κόμματος και πολύ περισσότερο οι ψηφοφόροι της ΝΔ με την τακτική του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Σίγουρα, όχι όλοι. Άλλωστε σε κανένα κόμμα δεν υπάρχει πλήρης αποδοχή των ηγετών του, ούτε λείπουν οι φιλοδοξίες των επονομαζόμενων «δελφίνων» ιδιαίτερα όταν το πολιτικό κλίμα φαίνεται να ευνοεί ανατροπές στην ηγεσία.
Και η συγκεκριμένη περίοδος είναι σίγουρα πολιτικά φορτισμένη, όχι μόνο λόγω των υποκλοπών, αλλά κυρίως λόγω των μεγάλων προβλημάτων που έχει προκαλέσει στην κοινωνία η έκρηξη της ακρίβειας σε όλους τους τομείς. Από τα τρόφιμα και βασικά είδη κατανάλωσης, μέχρι τη θέρμανση, τα δάνεια, τα χρέη σε εφορία και ΕΦΚΑ, τα ενοίκια.
Και τα προβλήματα αυτά όσο και αν προσπαθεί να τα «ξορκίσει» η κυβέρνηση είναι υπαρκτά και δυστυχώς άλυτα, τουλάχιστον μέχρι τώρα, με τις προοπτικές δυστυχώς για την κοινωνία να μην είναι καλές.
Τα μεγάλα λόγια για δημοσιονομική ισορροπία, επενδύσεις που γίνονται ή έρχονται αλλά δεν αγγίζουν τους πολίτες, αλλά ελάχιστους επιχειρηματίες, δεν μπορούν να εξοβελίσουν τη φτώχεια, ούτε να «καθαρίσουν» την εικόνα των κυβερνώντων.
