Υποτίθεται ότι η απόλυτη, μοναδική στα χρονικά πολιτική κυριαρχία προσφέρει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να αναπτύξει σχετικά άνετα και εύκολα το πρόγραμμά της, να προχωρήσει γρήγορα και αποφασιστικά σε τομές στα κακώς κείμενα και σε ριζοσπαστικές, υπερώριμες μεταρρυθμίσεις, που είναι αναγκαίες. Δεδομένου, μάλιστα, ότι το δεύτερο μισό της 4ετίας σφραγίζεται από έγνοιες για την επανεκλογή, αρκετοί ήταν εκείνοι που περίμεναν ότι το 41% των τελευταίων εκλογών άμεσα θα πυροδοτούσε διαδοχικά κύματα μεταρρυθμίσεων, που θα σάρωναν από δομικές αγκυλώσεις μέχρι παρασιτικές πρακτικές. Πέντε μήνες μετά, αυτές οι προσδοκίες δεν επιβεβαιώνονται.

Αντιθέτως. Λες αυτή η πολιτική κυριαρχία προκαλεί αρνητικές δευτερογενείς αντιδράσεις. Αφενός, φαίνεται να διευκολύνει την εκδήλωση εσωκομματικών αντιστάσεων κι αντιδράσεων. Παράδειγμα, η θεσμοθέτηση του γάμου ομοφύλων ζευγαριών. Επίσης: ενώ είναι κοινός τόπος η έλλειψη εργατικών χεριών (για λόγους που έχουν σχέση με τις χαμηλές αμοιβές, αλλά όχι μόνον), επειδή αντέδρασαν οι «πολύ πατριώτες» έχει παραπεμφθεί στις καλένδες η ιδέα του Δ. Καιρίδη να δοθούν άδειες εργασίας σε παράτυπους μετανάστες που ζουν στη χώρα επί χρόνια, έχουν μάθει ελληνικά, τους γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν. Η ιδέα επικροτήθηκε με θέρμη και μετά μπήκε στο συρτάρι, μέχρι νεωτέρας.

Αφετέρου, η πολιτική κυριαρχία δείχνει να ευνοεί την καλλιέργεια επανάπαυσης κι εφησυχασμού, ως αν ο διαθέσιμος χρόνος είναι άπλετος και μπορούμε ανέμελα να τον καίμε – κάτι σαν το «άσ’ το γι’ αύριο» της 5ετίας 2004-2009. Υπάρχουν λίγα, πολύ λίγα υπουργεία ή υφυπουργεία ή τμήματα υπουργείων που δουλεύουν κανονικά. Υπάρχουν άλλα, πολλά και «παραγωγικά», που σέρνονται. Και υπουργοί που πάνε στο γραφείο τους νωρίς νωρίς κατά τις 10 το πρωί, φεύγουν το μεσημεράκι για κάποιο πολύ σημαντικό γεύμα εργασίας με ανθρώπους της ενημέρωσης - επικοινωνίας και χαλαρώνουν το απόγευμα για να είναι πανέτοιμοι για ένα σκληρό δείπνο εργασίας το βραδάκι. Ή άλλοι, που πλήττουν στο υπουργείο κι εργάζονται εκτός αυτού – σε κανάλια και ραδιόφωνα.

Στην αγορά παρατηρούν τα φαινόμενα κυβερνητικής χαλάρωσης και απορούν. Αλλοι θα σας πουν ότι δεν υπάρχει το σιδερένιο χέρι του Μαξίμου. Αλλοι, ότι το rotation ήταν μια ατυχής, κακή ιδέα, άλλαξε υπουργούς που έκαναν έργο στο υπουργείο τους κι έβαλε κάποιους που δεν είχαν κάνει τίποτα σημαντικό στο δικό τους – ίσως μόνο για να ψαλιδιστούν η δημοτικότητά τους και οι σχέσεις τους με επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι ερμηνείες που κυκλοφορούν, κατά κανόνα εκκινούν από την υπόθεση ότι η κυβέρνηση επιθυμεί, πράγματι, να κάνει μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Μήπως, όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς; Μήπως δηλαδή (και αυτή) η κυβέρνηση της Ν.Δ. κατά βάθος δεν θέλει να σπάσει αυγά, δεν θέλει να κακοκαρδίσει τους «πελάτες» της, γιατί δεν έχει εγγεγραμμένη προδιάθεση για μεταρρυθμίσεις στο DNA της, γιατί έχει κακομάθει στο κράτος λάφυρο, γιατί τέλος τέλος είναι συντηρητική και προτιμά διευθετήσεις αντί για μεταρρυθμίσεις; Και γι’ αυτό της αρκεί και πανηγυρίζει που θα καταφέρει να μαζέψει 500 εκατ. από τα 10 δισ. ευρώ της φοροδιαφυγής;...

(Ο Κώστας Καλλίτσης είναι δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την "Καθημερινή" της Κυριακής)