Ανήλικα παιδιά ρέπουν στην παραβατικότητα και την εγκληματικότητα μετατρέποντας σε άντρα παρανομίας ακόμη και τα σχολεία.

Η εγκληματικότητα στους δρόμους οργιάζει, προκαλώντας τρόμο στους πολίτες που φοβούνται ακόμη και όταν βρίσκονται μέσα στα ίδια τους τα σπίτια να μην πέσουν θύματα εγκληματικών ενεργειών.

Η ακρίβεια σαρώνει την αγορά απ’ άκρου εις άκρον με τους καταναλωτές να γίνονται κάθε μέρα ακόμη πιο φτωχοί και να αδυνατούν να προμηθευτούν ακόμη και βασικά καταναλωτικά αγαθά.

Η αγορά εργασίας συνεχίζει να είναι ζούγκλα, με τους εργαζόμενους να καταγγέλλουν καθημερινά παράτυπες πρακτικές των εργοδοτών είτε αφορούν τις αποδοχές του είτε την καταστρατήγηση τω ν ωρών εργασίας.

Τα δημόσια σχολεία καταρρέουν με σοβάδες να πέφτουν πάνω σε θρανία και απειλώντας ακόμη και τη ζωή των μαθητών.

Στα δημόσια νοσοκομεία οι ουρές για τα χειρουργεία παραμένουν ατελείωτες, ενώ οι υποδομές χρήζουν άμεσης βελτίωσης.

Στη δικαιοσύνη οι υποθέσεις για να τελεσιδικήσουν απαιτούν χρόνια ταλαιπωρώντας τους διαδίκους.

Υποθέσεις μείζονος σημασίας για την ίδια τη Δημοκρατία και το κράτος δικαίου, όπως οι υποκλοπές και η τραγωδία των Τεμπών παραμένουν επί της ουσίας στο σκοτάδι «κουκουλωμένες».

Ακόμη και στην εξωτερική πολιτική η εικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνηση είναι θολή και τα προβλήματα χρονίζουν χωρίς να επιλύονται, με τις καθυστερήσεις αυτές να είναι σε βάρος της χώρα μας.

Αυτά είναι μερικά από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη η οποία όχι απλά να στρουθοκαμηλίζει, αλλά με άμετρη αλαζονεία δηλώνει ότι όλα βαίνουν καλώς και η χώρα και οι πολίτες της ευημερούν.

Και δυστυχώς η αντιπολίτευση ουσιαστικά είναι απούσα από έργο που της ανέθεσε ο ελληνικός λαός. Να αναδεικνύει δυναμικά τα κακώς κείμενα της κυβέρνησης και να προτείνει λύσεις που να πείθουν την κοινωνία ότι θα λύσουν τα προβλήματα και θα βελτιώσουν την ζωή των πολιτών.

Τα δυο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης, πολλούς μήνες τώρα, έχουν ξεχάσει την αποστολή που τους ανατέθηκε και έχουν βυθιστεί στην εσωστρέφεια, αναζητώντας νέους αρχηγούς σε ένα άκρως τοξικό κλίμα που δημιουργεί αποστροφή ακόμη και στους ίδιους τους ψηφοφόρους τους.

Και όταν η αντιπολίτευση που θα ήταν αυτή που θα έπρεπε να ελέγχει την κυβέρνηση για τα πεπραγμένα της, όχι απλά είναι απούσα αλλά δείχνει και αυτοκαταστροφικές τάσεις, τότε ο λαός χάνει κάθε ελπίδα και υποτάσσεται στους κυβερνώντες αποδεχόμενος την κακή του «μοίρα».

Δεν είναι σίγουρο πιο είναι πιο επικίνδυνο: μια αλαζονική καταστροφική κυβέρνηση ή μια αντιπολίτευση που απασχολείται με «αρχηγιλίκια» στο εσωτερικό της αντί να δίνει μάχες για την κοινωνία απέναντι στην κυβέρνηση.