Η ουσία, όμως, είναι ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αποτελεί έναν θεσμό χωρίς καμία πολιτική παρέμβαση, ακόμη και όταν οι επιλογές του κυβερνώντος κόμματος χρήζουν παρεμβάσεων.
Το Σύνταγμα της χώρας μας, δεν δίνει επί της ουσίας καμία δυνατότητα παρέμβασης στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού ακόμη και το περιβόητο δικαίωμα αναπομπής νομοθετημάτων από μέρους του ΠτΔ απλά καθυστερεί την επικύρωση ενός νόμου ακόμη και αν αυτός είναι αντισυνταγματικός.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας περιορίζεται στη διαδικασία έκδοσης και δημοσίευσης των ψηφισθέντων από τη Βουλή νόμων χωρίς να έχει κανονιστικό περιεχόμενο, ενώ σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής ακόμη και αν προβεί σε αναπομπή νόμου, αυτό δεν επηρεάζει καθόλου την απόφαση μιας συμπαγούς κυβερνητικής πλειοψηφίας της Βουλής. Ακόμα και αν ματαιωθεί νόμος μετά την αναπομπή του, μπορεί να κατατεθεί εκ νέου στη Βουλή προς ψήφιση και έπειτα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για έκδοση και δημοσίευση έως ότου καμφθεί η αρνησικυρία του αρχηγού του κράτους.
Κατά συνέπεια, πρόκειται περί ενός θεσμού ναι μεν σεβαστού αλλά όχι και χρήσιμα παρεμβατικού ώστε να μπορεί να αποφεύγεται κάθε κυβερνητική παρατυπία.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτελεί τον ρυθμιστή του Πολιτεύματος. Ωστόσο, κατά το παρόν Σύνταγμα, οι ουσιαστικές αρμοδιότητες του Προέδρου είναι περιορισμένες σε σχέση με τις αρμοδιότητες του Πρωθυπουργού και των Υπουργών.
Και μόνο το γεγονός ότι καμία πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ισχύει ούτε εκτελείται χωρίς την προσυπογραφή του αρμοδίου Υπουργού, καταδεικνύει τον διακοσμητικό του ρόλο, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι ακόμη και κάτω από αυτές τις συνταγματικές προσταγές ο ΠτΔ δεν έχει ρόλο. Και αυτός είναι αν μη τι άλλο να παρεμβαίνει έστω και λεκτικά και να δίνει το στίγμα του κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου όταν μια κυβέρνηση «λοξοδρομεί».
Μπορεί να το πράξει αυτό ένας Πρόεδρος που προέρχεται από τα σπλάχνα μιας παράταξης και έχει την υπηρετήσει από πολλές υψηλόβαθμες θέσεις ευθύνης; Μένει να φανεί.
