Τι κι αν ο Μακρόν προσπαθούσε να τον πείσει –πάντα με το καλό και πάντα δείχνοντας συγκαταβατικός στις θέσεις του- πως οι ΗΠΑ πρέπει να συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο της ηγέτιδας δύναμης της όλης Δύσης και πως πρέπει να στηρίξουν την Ουκρανία ποικιλοτρόπως.
Εις ώτα μη ακουόντων μιλούσε. Ο Ντόναλντ Τραμπ το … βιολί του. Όσο και να έκανε ότι δεν το κατάλαβε ο Μακρόν που είναι προφανές ότι επιθυμεί να αναδειχθεί σε «Ευρωπάρχη» ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν ξεκάθαρος.
«Η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει τον κεντρικό ρόλο στη διασφάλιση της μακροπρόθεσμης ασφάλειας της Ουκρανίας», είπε και σημείωσε με έμφαση ότι θέλει οι ΗΠΑ «να ανακτήσουν το κολοσσιαίο ποσό των χρημάτων» που έχουν δαπανήσει στον πόλεμο της Ουκρανίας, το οποίο υπολόγισε σε περισσότερα από 300 δισεκατομμύρια δολάρια. Και εξειδίκευσε ότι το ποσό αυτό μπορεί να ανακτηθεί από την Ουκρανία αν συμφωνήσει με τις ΗΠΑ για την εκμετάλλευση των κρίσιμων ορυκτών που διαθέτει.
Αυτό είναι το τίμημα για τους Ουκρανούς για να σταματήσει ο πόλεμος και η απώλεια ανθρώπινων ζωών και βέβαια σημαντικών εδαφών τους από την επέλαση των ρωσικών στρατευμάτων που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια.
Όλα επί πληρωμή πλέον ακόμη και αν πρόκειται για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και της εδαφικής ακεραιότητας χωρών.
Βέβαια, ο Τραμπ παραδέχτηκε ότι για την τραγική αυτή κατάσταση στην Ουκρανία, ευθύνεται η προηγούμενη αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Τζο Μπάιντεν λέγοντας κυνικά πως «η απερισκεψία του Τζο Μπάιντεν οδήγησε στο θάνατο πολλών πολλών ανθρώπων», αρνούμενος πάντως να αποδεχτεί ότι οι ευθύνες μιας αμερικανικής κυβέρνησης είναι ευθύνες συνολικά της δικής του χώρας των ΗΠΑ.
Και τώρα θέλει να πουλήσει «προστασία» στην Ουκρανία με αμοιβή τα ορυκτά και τις σπάνιες γαίες της χώρας και μάλιστα μισή αφού δεν θέλει οι ΗΠΑ να αναλάβουν κανένα απολύτως κόστος για τις εγγυήσεις ασφαλείας αν και όταν επιτευχθεί εκεχειρία μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών.
Και η Ευρώπη εξακολουθεί να παραπαίει ανήμπορη να αντισταθεί στις απαιτήσεις του νέου πλανητάρχη. Δεν είναι άμοιρη ευθυνών, όμως. Και κυρίως ο Μακρόν και κάποιοι άλλοι πολεμοχαρείς αλλά πρωτίστως ανεπαρκείς και «λίγοι» ευρωπαίοι ηγέτες που προσδέθηκαν άνευ όρων στο άρμα των ΗΠΑ επί Μπάιντεν και αντί να προσπαθήσουν δια της διπλωματικής οδού να αποφύγουν τον πόλεμο ή έστω να τον τερματίσουν σύντομα, φρόντισαν με λόγια και πράξεις να τον συνεχίσουν. Και τώρα βρίσκονται ενώπιον των ευθυνών τους και «ψάχνονται» για λύσεις που όπως φαίνεται δεν θα είναι οι καλύτερες ούτε για την Ουκρανία ούτε για την Ευρώπη.
Το μόνο βέβαιο, όπως φαίνεται τουλάχιστον μέχρι στιγμής είναι ότι και η Ευρώπη θα κληθεί να πληρώσει βαρύ οικονομικό τίμημα για να περισώσει ότι μπορεί από την Ουκρανία, αλλά και από την βαριά πληγωμένη αξιοπρέπεια της.
