Άλλη μια απόδειξη της τεράστιας ανομοιογένειας της Ε.Ε. και της έλλειψης «Ενωτικής» κουλτούρας από τα κράτη που την απαρτίζουν.

Και όσο οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της Ε.Ε. καθυστερούν να λάβουν ουσιαστικές αποφάσεις για τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουν την Ρωσία, τόσο ο Πούτιν θα δρα ανεξέλεγκτα και είτε το παραδεχτούν είτε όχι οι Ευρωπαίοι θα είναι ο τελικός «νικητής», οποιαδήποτε και αν είναι η έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία.

Γιατί κάθε σκεπτόμενος Ευρωπαίος πολίτης, δεν μπορεί να μην αναγνωρίζει ότι η πολυδιαφημισμένη «ομόφωνη και από κοινού αντίδραση των Ευρωπαίων» απέναντι στην επιθετική Ρωσία, έφθασε μέχρι του σημείου που να μην θίγονται εθνικά συμφέροντα.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν σφυρηλάτησε την ενότητα της Ε.Ε. -τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο. Ανέδειξε για μια ακόμη φορά τις αδυναμίες της.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι οι ηγέτες της Ε.Ε. δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα, όπως την βλέπουν οι πολίτες της Ε.Ε.

Ακόμη και στην περίπτωση του εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο η λύση που θα συζητήσουν σήμερα, μετά και την χθεσινή αποτυχία, είναι μια λύση βασισμένη σε «εθνικά» συμφέροντα και το εμπάργκο δεν θα αφορά την Ουγγαρία, τη Σλοβακία και την Τσεχία, ενώ υπάρχουν και «παραθυράκια» για την Πολωνία και τη Γερμανία.

Το χάσμα μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. είναι τεράστιο και αυτό σχετίζεται με την αυξανόμενη ανισότητα πλούτου στα κράτη-μέλη και την απροθυμία των ισχυρών να βοηθήσουν τους αδύναμους.

Και εδώ αναδύεται κομβικό το ερώτημα πώς αντιστρέφεται αυτή η κατάσταση.

Μα με μια πραγματική Ένωση των χωρών-μελών. Με κοινή εξωτερική πολιτική, με κοινό στρατό, με κοινή οικονομική πολιτική, με κοινό ταμείο, με κοινό πλεόνασμα ή κοινό έλλειμμα, με κοινή φορολογία, με κοινούς μισθούς και συντάξεις, με κοινούς νόμους.

Αυτή θα ήταν μια ουσιαστική διαρθρωτική μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να δικαιολογεί και το όνομα της ως «Ένωση».

Σε αυτό το πλαίσιο, η πρόταση είναι αν η Ε.Ε. θέλει να είναι πραγματικά ισχυρή και να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της, είτε είναι η Ρωσία, είτε οποιασδήποτε άλλος πρέπει να μετακινηθεί από τη λογική της εξυπηρέτησης εθνικών συμφερόντων -κυρίως των ισχυρών δηλ. της Γερμανίας και των δορυφόρων της- στη λογική της δημιουργίας μιας ισχυρής Ομοσπονδίας που η κυριαρχία των κρατών-μελών σε μια θα σταματήσει να υφίσταται .

Αυτό πρέπει -με αφορμή και τον πόλεμο στην Ουκρανία- να είναι το πολιτικό ερώτημα των ημερών μας.

Οι ηγέτες της Ε.Ε. πρέπει να σκεφθούν υπεύθυνα τις πολιτικές τους επιλογές, ώστε και οι πολίτες όλων των χωρών μελών να γνωρίζουν αν πράγματι υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση και πως πραγματικά τους αντιμετωπίζει.

Αν πράγματι υπάρχει όραμα για μια πανίσχυρη Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία ή θα συνεχίσει -για πόσο άραγε- η χαλαρή «Ένωση».