Μέρα με την μέρα ο στόχος της ενεργειακής απεξάρτησης της Ευρώπης από την Ρωσία ξεπροβάλλει ολοένα και περισσότερο ως επικοινωνιακός ελιγμός με στόχο την χειραγώγηση της κοινής γνώμης στην Ε.Ε των «27» παρά σαν εναλλακτική στρατηγική με διαχειρίσιμο κόστος.
Μια κοινή γνώμη στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Γερμανία που έχει το σύνδρομο της αερογέφυρας του παντοδύναμου δηλαδή αμερικανικού βολονταρισμού που αντιμετωπίζει όλες τις προκλήσεις.

Στις αρχές Μάιου του 1948 ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία εισήγαγαν στο Δυτικό Βερολίνο το Νέο Δυτικογερμανικό Μάρκο μια κίνηση που στην Μόσχα θεωρήθηκε σαν ένα πρώτο βήμα ενσωμάτωσης του Δυτικού Βερολίνου στην Δυτική Γερμανία.

Αμέσως η ΕΣΣΔ απέκλεισε όλες τις χερσαίες προσβάσεις στο Δυτικό Βερολίνο το οποίο σε ένα βραδύ βρέθηκε περικυκλωμένο από τον Σοβιετικό Στρατό χωρίς να μπορεί να ανεφοδιασθεί σε τρόφιμα και άλλα ήδη πρώτης ανάγκης.

Μέσα σε λίγες μέρες οι ΗΠΑ διοργάνωσαν μια αερογέφυρα η οποία με δεκάδες καθημερινές πτήσεις εφοδίαζε το Δυτικό Βερολίνο για ένα χρόνο μέχρις ότου το Κρεμλίνο σταμάτησε τον αποκλεισμό.

Η υποσυνείδητη πεποίθηση ότι και σήμερα οι ΗΠΑ με μια μαγική νέα αερογέφυρα θα εξασφάλιζαν την κανονικότητα στις χώρες της Ευρώπης που θα γύριζαν την πλάτη στην Μόσχα για να μην χρηματοδοτούν με τις αγορές τους τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία βοήθησε στην χωρίς αντιδράσεις και επιφυλάξεις διακήρυξη της ευρωπαϊκής ενεργειακής απεξάρτησης.

Η εξάρτηση της Ε.Ε. και κυρίως της Γερμανίας από το Φυσικό Αέριο και σε μικρότερο βαθμό από το πετρέλαιο της Ρωσίας δεν αποδίδει την πραγματικότητα μιας αλληλεξάρτησης.

Ως προς το Φυσικό Αέριο η Ρωσία είναι ο πιο φερέγγυος και επαρκής προμηθευτής της Ευρώπης από την δεκαετία του 1970.

Αντίστοιχα η Ε.Ε. και κυρίως η Γερμανία είναι ο πιο φερέγγυος και αξιόπιστος πελάτης της ρωσικής ενέργειας.

Στα πενήντα χρόνια που κύλησαν από την σύνεση του Ρουρ με τους αγωγούς Φυσικού Αερίου πρώτα της ΕΣΣΔ και μετά της Ρωσίας δεν υπήρξε ποτέ κίνηση εργαλειοποίησης της απρόσκοπτης ροής για πολιτικές σκοπιμότητες ακόμη και στην οκταετία Ρέιγκαν που ήταν η πιο επικίνδυνη κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου.

Άφωνη η κοινή γνώμη της Γηραιάς Ηπείρου καλείται να εναποθέσει τις ελπίδες της για ενεργειακή εξασφάλιση στα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου που στο καλύτερο δυνατό σενάριο επάρκειας και διοχέτευσης τους δεν απαντούν στο μέγεθος της πρόκλησης ή στην εισαγωγή LNG το κόστος του οποίου δεν συγκρίνεται με την διοχέτευση Φυσικού Αερίου από την Ρωσία.

Σε όλα τα παραπάνω υπάρχει μια απίστευτη παραπληροφόρηση και ελαφρότητα που δεν είναι καινούργια δεδομένα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 90 την επομένη της διάλυσης της ΕΣΣΔ οι ΗΠΑ προωθούσαν κατά προτεραιότητα την διοχέτευση του Φυσικού Αερίου και Πετρελαίου του Καυκάσου, της Κασπίας και της Κεντρικής Ασίας στην Διεθνή Αγορά με παράκαμψη της Ρωσίας.

Ζωντανό μνημείο εκείνης της εποχής είναι ο πετρελαιαγωγός Μπακού- Τσειχάν που κατασκευάσθηκε για να καλύψει τα νέα κοιτάσματα πετρελαίου με αποτέλεσμα να λειτουργεί σήμερα στο 25% της χωρητικότητας του.

Αερογέφυρα Φυσικού Αερίου και Πετρελαίου δεν πρόκειται να υπάρξει- μια σκληρή αλήθεια που φωτίζει αποκαλυπτικά την εικονική αποφασιστικότητα της Δύσης την επομένη της έκρηξης του πολέμου στην Ουκρανία.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)