Θα υπάρξει στη σημερινή Σύνοδο Κορυφής των «27» μετά από καθυστέρηση τεσσάρων μηνών άξια του ονόματος της Κοινή Ενεργειακή Στρατηγική;

Με τα σημερινά δεδομένα το πραγματικό δίλημμα είναι μεταξύ μιας νέας αναβολής με ορίζοντα τον Σεπτέμβριο και μιας προσχηματικής συμφωνίας στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή.

Το ερώτημα γιατί η Ε.Ε. δεν έχει Ενεργειακή Στρατηγική έρχεται να προστεθεί στα συσσωρευμένα ερωτήματα γιατί οι «27» δεν έχουν μια κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική ώστε να είναι ένας ισότιμος με τις ΗΠΑ πόλος της Διατλαντικής Σχέσης.

Η απάντηση είναι απλή, γιατί δεν υπάρχει η απαιτούμενη ομοφωνία για την περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ανάμεσα στους «27».

Όπως αποκλίνουν σήμερα ή τουλάχιστον όπως καταγράφονταν μέχρι την παραμονή της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία οι διισταμένες ευρωπαϊκές στρατηγικές των χωρών-μελών της Ε.Ε. δεν φαίνεται ότι επιτρέπουν την από κοινού αντιμετώπιση των παρενεργειών τόσο της πολεμικής σύγκρουσης όσο και των κυρώσεων που έχει επιβάλλει η Δύση στη Ρωσία.

Μέχρι την 24η Φεβρουαρίου η Γερμανία ,η Γαλλία ,η Ιταλία αλλά και οι χώρες της Ιβηρικής καθώς και της Βόρειας και της Ανατολικής Ευρώπης είχαν γεωγραφικά και γεωπολιτικά επιλέξει την δική τους εθνική στρατηγική ενεργειακών προμηθειών.

Ακόμη και υπό την πίεση της πρώτης μείζονος κλίμακας πολεμικής σύγκρουσης σε ευρωπαϊκό έδαφος δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής μια κοινή δυναμική επανεκκίνησης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η Ενεργειακή Στρατηγική δεν μπορεί να απομονωθεί από την πρόκληση συνολικής ευρωπαϊκής ανασύνταξης.

Με τα σημερινά δεδομένα δεν υπάρχει ορατή στον ορίζοντα μια ομοφωνία των «27 « προς την κατεύθυνση αλλαγής των Συνθηκών.

Σαν πιο ρεαλιστική προοπτική προβάλλει ο σχηματισμός ενός πυρήνα προθύμων για περαιτέρω εμβάθυνση, μια επιλογή που θα προκαλέσει την εναντίωση πολλών χωρών που θα εκλάβουν τον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα ως δικό τους υποβιβασμό σε δεύτερη ταχύτητα.

Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια χρονοτριβής καθώς λύσεις στο ενεργειακό που να απεξαρτούν την Ε.Ε. από την Ρωσία με διαχειρίσιμες παρενέργειες δεν υπάρχουν.

Το ενεργειακό προστιθέμενο στην επισιτιστική κρίση και στην ανεπάρκεια πρώτων υλών στήνουν ένα σκηνικό τέλειας καταιγίδας για την Γηραιά Ήπειρο.

Όχι μόνον κινδυνεύει να διαψευσθεί η ήδη μειωμένης αξιοπιστίας παραδοχή ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση επιταχύνεται μέσω κρίσεων, αλλά να υπάρξει η διαπίστωση ότι η ολοκλήρωση που γεννήθηκε ως προϋπόθεση της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης έχει χάσει την προωθητική της δυναμική.

Μια προσέγγιση του συνολικού ευρωπαϊκού βραχυκυκλώματος είναι η ανάδειξη ως κίνησης αποφασιστικής σημασίας της κατάργησης της ομοφωνίας στην λήψη αποφάσεων στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.

Όμως η πραγματικότητα οδηγεί σε απότομη προσγείωση καθώς για την κατάργηση της ομοφωνίας απαιτείται ομοφωνία…

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος -Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το iEidiseis)