Ποτέ άλλοτε στην μεταπολεμική Ιστορία της Ιταλίας εκλογική αναμέτρηση δεν προεξοφλήθηκε σε παρόμοιο βαθμό ως προς το αποτέλεσμα της όπως οι πρόωρες εκλογές της προσεχούς Κυριακής 25 Σεπτεμβρίου 2022.

Για την ακρίβεια η εκτόξευση της Μελόνι άρχισε να προεξοφλείται όταν πριν από ενάμιση χρόνο συγκροτήθηκε η -σχεδόν οικουμενική- υπό τον Ντράγκι κυβέρνηση.

Είχαν προηγηθεί μετά τις εκλογές του 2018 οι δύο υπό τον Κόντε κυβερνητικοί συνασπισμοί, ο πρώτος μεταξύ Πέντε Αστέρων και Λέγκας του Βορρά και ο επόμενος μεταξύ Πέντε Αστέρων και Δημοκρατικού Κόμματος.

Η συγκυβέρνηση του εναλλακτικού κινηματικού μορφώματος των Πέντε Αστέρων με την Λέγκα του Βορρά ήταν η πολλοστή επιβεβαίωση ότι η Άκρα Δεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις θεωρείται πλέον της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής κανονικότητας.

Το 1994, στην πρώτη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, τον κυβερνητικό συνασπισμό απάρτιζαν η Φόρτσα Ιτάλια, η Λέγκα του Βορρά με αρχηγό τότε τον Μπόσι και η Εθνική Συμμαχία με επικεφαλής τον κατά δήλωση του μεταφασίστα Φίνι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι οι κυβερνητικοί εταίροι του Ντράγκι εισέπραξαν και θα εισπράξουν την Κυριακή το κόστος μιας μακράς διάρκειας συμπίεσης της ιταλικής κοινωνίας που άρχισε με την έναρξη της Κρίσης στην Ευρωζώνη την Άνοιξη του 2010, συνεχίσθηκε με την Πανδημία μετά τις αρχές του 2020 και κορυφώνεται σήμερα με τις παρενέργειες των κυρώσεων που επέβαλλε η Δύση μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Πιο πολύ από τα υπόλοιπα κόμματα την φθορά της κυβέρνησης Ντράγκι εισέπραξε η κεντροαριστερά το Δημοκρατικό Κόμμα που κινήθηκε σαν το κόμμα του Πρωθυπουργού.

Η Ιταλία στην μεγάλη διάρκεια της Ιστορίας της έχει γνωρίσει περιόδους στην διάρκεια των οποίων ήταν η εξαίρεση σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Στην περίοδο 1945-1991 μία παράταξη, η Χριστιανοδημοκρατία, κυβερνούσε την χώρα με σταθερά αξιωματική αντιπολίτευση το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το μεγαλύτερο στην Δυτική Ευρώπη.

Σήμερα, σε αντίθεση με την Λεπέν στην Γαλλία αλλά και με την πρόσφατα εκλογική εκτόξευση της Άκρας Δεξιάς στην Σουηδία, η πλειοψηφία των ΜΜΕ προσπαθεί να αποδραματοποιήσει την ανάδειξη στην Ιταλία της Σκληρής Ακροδεξιάς σε πρώτο κόμμα και της Μελόνι ως Πρωθυπουργού.

Λέει μερικές κουβέντες παραπάνω αλλά προς Θεού η Μελόνι δεν είναι ο Μουσολίνι και τίποτε δεν μπορεί να αποκλείσει να επιδείξει υπευθυνότητα στις σχέσεις με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.

Ένα είναι βέβαιο ότι το ευρωπαϊκό τρίγωνο που είχαν σχηματίσει πριν από ένα χρόνο οι Ντράγκι , Μακρόν και Σολτς ανήκει στο παρελθόν.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)