Κάτι αντίστοιχο που θα μπορούσε να ειπωθεί, κατά συνέπεια, είναι και ότι «ο φίλος του εχθρού μου είναι εχθρός μου».
Και αυτό το δεύτερο ταιριάζει γάντι στην περίπτωση της χώρας μας σ΄ αυτή την ταραγμένη περίοδο που διανύουμε με τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και την ακραία προκλητικότητα και επιθετικότητα της Τουρκίας απέναντι μας.
Σίγουρα κανείς δεν θα πρέπει όχι μόνο να στηρίζει αλλά ούτε καν να προσπαθεί να βρει δικαιολογίες για τον πολεμοχαρή Πούτιν και την εισβολή του στην Ουκρανία, που έχει προκαλέσει την απώλεια χιλιάδων ανθρώπινων ζωών, αλλά και μια τεράστια οικονομική κρίση, επίσης πολύ επικίνδυνη για την ανθρωπότητα.
Η στήριξη, όμως, τουλάχιστον από την πλευρά της χώρας μας στην Ουκρανία και τον λαό της, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποτελεί και αποδοχή της στάσης του Προέδρου της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί δηλώνει την ευγνωμοσύνη του για την «προστασία» και την «υποστήριξή» που του προσφέρει ο «δηλωμένος» εχθρός της Ελλάδας, ο «σουλτάνος» Ερντογάν.
Υποκλίσεις και ευχαριστίες λοιπόν από τον Ουκρανό Πρόεδρο στον Τούρκο ομόλογο του και συμφωνίες για εξοπλισμούς και κοινές «μπίζνες» μετά το τέλος του πολέμου.
Και για την Ελλάδα, που ήταν από τις πρώτες-χώρες μέλη της ΕΕ που προσέτρεξε να βοηθήσει την Ουκρανία, στέλνοντας όχι μόνο ανθρωπιστική βοήθεια αλλά και πολεμικό εξοπλισμό, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι δεν έχει πει ούτε μια κουβέντα.
Στην Τουρκία, όμως, έφτασε μέχρι του σημείου να στείλει πριν τρεις μέρες ακόμη και τη σύζυγο του Ολένα Ζελένσκα, για να συναντηθεί με τη σύζυγο του Ερντογάν, Εμινέ και να της παραδώσει ιδιοχείρως δική του ευχαριστήρια επιστολή για την στήριξη που παρέχουν στην Ουκρανία αυτή και ο Ερντογάν.
Ακολουθώντας την πολιτική του Προεδρικού συζύγου της και η Ολένα Ζελένσκα εκθείασε «την ισχυρή ηγεσία και την διπλωματική ικανότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας Ερντογάν» και για να μην τα πολυλογούμε δήλωσε και την δική της φιλία προς την Εμινέ και τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τα όσα κάνουν για την χώρα και το λαό της.
Και εδώ μπαίνει το κρίσιμο ερώτημα. Όταν ο Πρόεδρος της Ουκρανίας και η πρώτη κυρία της χώρας δηλώνουν με τόσο ένθερμο τρόπο την φιλία τους προς τον μεγαλύτερο αποδεδειγμένα εχθρό της δικής μας χώρας μας, εμείς τι πράττουμε;
Σίγουρα ο ουκρανικός λαός είναι και πρέπει να συνεχίσει να είναι φίλος μας. Ο ηγέτης του, όμως, που δηλώνει επιστήθιος φίλος του εχθρού Ερντογάν δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως φίλος.
Και αυτό η ελληνική κυβέρνηση μέσω της διπλωματικής οδού θα πρέπει να το επικοινωνήσει στον Ζελένσκι, πριν αποκτήσουμε έναν ακόμη εχθρό που είναι «φίλος τους εχθρού μας».
