Ο σάλος που ξέσπασε για τα όσα καταλογίζονται στην «Κιβωτό του Κόσμου», δυστυχώς τουλάχιστον επικοινωνιακά, αλλά και πολιτικοκοινωνικά όπως τουλάχιστον φαίνεται μέχρι τώρα, δεν έχουν οδηγήσει τις κρίσεις των μέσων ενημέρωσης και τις αποφάσεις της κυβέρνησης προς την σωστή κατεύθυνση.
Η πρόνοια για τα παιδιά που δεν έχουν που την κεφαλή κλίνη -και όχι μόνο- δεν μπορεί να αφήνεται ούτε σε ιδιώτες ούτε σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Κάνουν δεν κάνουν καλά το έργο που αναλαμβάνουν αυτές οι δομές, μόνο επικουρικά μπορούν να βοηθήσουν και μάλιστα για να κάνουν το έργο τους κάτω από τη στενή επιτήρηση των αρμόδιων κρατικών οργάνων και υπηρεσιών.
Και η όποια βοήθεια μπορούν να προσφέρουν στα απροστάτευτα παιδιά, δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία στο συντεταγμένο κράτος να αμελεί παντελώς να επιτελέσει ένα έργο της αρμοδιότητας του.
Δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Ακόμη και αν αποδειχτούν αναληθείς οι καταγγελίες που έχουν γίνει για την Κιβωτό του Κόσμου, το κράτος θα πρέπει να φροντίσει να μην υπάρξουν νέες καταγγελίες -γιατί όπου υπάρχει καπνός συνήθως υπάρχει και φωτιά- πολύ δε περισσότερο να μην υπάρξουν πραγματικά γεγονότα σαν τα καταγγελλόμενα.
Και πως μπορεί να γίνει αυτό; Πολύ απλά όλες οι δομές φιλοξενίας παιδιών να είναι κρατικές ή τουλάχιστον κάτω από την εποπτεία και τον πραγματικό έλεγχο του κράτους.
Το «παραμυθάκι» με το ανεξέλεγκτο των ΜΚΟ πρέπει να λάβει ένα τέλος. Τίποτε δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτο σε μια ευνομούμενη πολιτεία.
Άλλωστε οι καταγγελίες για τον τρόπο λειτουργίας πολλών ΜΚΟ είναι ουκ ολίγες και αυτό πρέπει να προβληματίσει και να προκαλέσει παρεμβάσεις.
Θα πει κάποιος βέβαια ότι και στις κρατικές δομές συμβαίνουν τα ίδια. Άλλωστε όλοι μας με τρόμο ακούμε τη λέξη «ορφανοτροφείο» έχοντας το ως συνώνυμο ενός τόπου μαρτυρίου για τα παιδιά.
Στα ορφανοτροφεία, όμως, υπάρχει η άμεση δυνατότητα ελέγχου από τις υπηρεσίες πρόνοιας. Στις ΜΚΟ όχι.
Αν τα χρήματα των δωρητών στις ΜΚΟ ή ακόμη περισσότερο και τα χρήματα από κοινοτικά προγράμματα που καταλήγουν σε κάποιες ΜΚΟ, μπορούσαν να διατεθούν σε κρατικές δομές σίγουρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.
Και η πρόνοια για τα παιδιά θα πρέπει να είναι ενταγμένη στις υπηρεσίες που πρωτίστως πρέπει να παρέχει ένα κράτος. Όπως η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία.
Καλοδεχούμενες οι ΜΚΟ και οι ιδιωτικές δομές, όπως και η ιδιωτική παιδεία και υγεία, αλλά επικουρικά. Τον πρώτο ρόλο πρέπει να τον παίζει το κράτος.
Δική του υποχρέωση είναι.
