Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι το δημογραφικό ή με απλά λόγια η μεγάλη μείωση του πληθυσμού της.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία την περίοδο 2011-2021 ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά 441.000 , που δυστυχώς προβλέπεται να συνεχιστεί και τις επόμενες δεκαετίες και μάλιστα στα τέλη της τρέχουσας δεκαετίας προβλέπεται να υποχωρήσει στα 8,1 εκατομμύρια.
Σύμφωνα με μελέτη του ΙΟΒΕ η μείωση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού επιδρά αρνητικά στην προσφορά εργασίας και τις δυνατότητες οικονομικής μεγέθυνσης, ενώ μεγάλο «αγκάθι» αποτελεί και η γήρανση του πληθυσμού.
Και τα προβλήματα ήδη έχουν γίνει πιεστικά, καθώς τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται σημαντικές ελλείψεις εργατικού και υπαλληλικού προσωπικού σε βασικούς τομείς της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας, όπως για παράδειγμα ο τουρισμός, η αγροτική παραγωγή και ο κατασκευαστικός τομέας.
Μάλιστα, σύμφωνα με τους εκπροσώπους των προαναφερόμενων κλάδων, τα τελευταία χρόνια «λείπουν» τουλάχιστον 200.000 εργαζόμενοι, καθιστώντας έτσι προβληματική την οικονομική δραστηριότητα σε τομείς που η χώρα διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα και συμμετέχουν δυναμικά στην παραγωγή πλούτου.
Αυτό λοιπόν είναι ένα τεράστιο ζήτημα που πρέπει να μπει στην προεκλογική συζήτηση των κομμάτων και όχι αν και πόσο πρέπει να επεκταθεί ο φράχτης στον Έβρο και ποιος τον θέλει μικρότερο, μεγαλύτερο ή γκρεμισμένο.
Από την Ελλάδα λείπουν εργατικά χέρια και αν οι κυβερνήσεις, όποιες και αν είναι αυτές, δεν φροντίσουν έστω και τώρα να δώσουν εξαιρετικά γενναία κίνητρα για την αντιμετώπιση του δημογραφικού, που δημιουργεί πολύ σοβαρές προκλήσεις και στην αγορά εργασίας.
Όπως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες οι μετανάστες ήταν αυτοί που δούλευαν στα χωράφια, στα εργοτάξια των μεγάλων έργων, στα ξενοδοχεία και στις «δύσκολες» τουριστικές δουλειές.
Σύμφωνα με τη μελέτη του ΙΟΒΕ, η κοινωνία θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη σε πολλαπλά επίπεδα όπως σε νοοτροπία και υποδομές, για να ανταπεξέλθει στις αναδυόμενες ανάγκες και προκλήσεις της δημογραφικής γήρανσης.
Και ο τρόπος αντιμετώπισης του μεταναστευτικού είναι πραγματική μια πρόκληση.
ΥΓ. Και πέραν αυτού, προφανώς και δεν ευθύνονται οι μετανάστες που αποφασίζουν να περάσουν στην Ευρώπη αναζητώντας λύτρωση από τη φτώχεια και τη δυστυχία ή ακόμη και από τον ίδιο το θάνατο.
Οι πλούσιες Ευρωπαϊκές χώρες αν θέλουν να σταματήσουν τη μετανάστευση ας λάβουν ριζοσπαστικά μέτρα. Και αυτά δεν είναι να υψώνουν φράχτες. Είναι να φροντίσουν να βοηθήσουν οικονομικά τις φτωχές χώρες που αποτελούν και τα «ορμητήρια» των μεταναστών, ώστε αυτοί οι άνθρωποι να παραμείνουν στα πάτρια εδάφη τους. Στο μεταξύ, όμως, πρέπει να λύσουν και τα δικά τους δημογραφικά προβλήματα.
