Την δημοσιοποίηση την έκανε ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης και αμέσως άνοιξε η συζήτηση, «πιάνοντας» εύλογα και το θέμα του ωραρίου εργασίας των εργαζομένων.
Κάποιοι μίλησαν για νέο εργασιακό μεσαίωνα λόγω των αυξημένων ωρών που θα υπάρχει η δυνατότητα να δουλεύουν οι εργαζόμενοι και κάποιοι άλλοι -ορθώς- έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν ότι υπάρχει θεσμοθετημένο το 11ωρο της ανάπαυσης για κάθε εργαζόμενο σε ημερήσια βάση και κατά συνέπεια κανείς δεν μπορεί να εργάζεται περισσότερες από 13 ώρες το 24ωρο.
Το θέμα είναι ότι οι διενέξεις αυτές δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Όλοι οι εργαζόμενοι σε ολόκληρο τον πλανήτη δεν θα έπρεπε καν να σκέφτονται να δουλεύουν σε περισσότερες από μια δουλειές και φυσικά όχι 13 ολόκληρες ώρες την ημέρα.
Στον 21ο αιώνα που βρισκόμαστε, με την τεχνολογία να καλπάζει και την παραγωγή πλούτου να περισσεύει, αλλά δυστυχώς να καταλήγει στις τσέπες ελαχίστων, η συζήτηση θα έπρεπε να έχει στραφεί στο πως θα δουλεύουμε λιγότερες ώρες την ημέρα, με αυξημένη βέβαια την παραγωγικότητα μας και πρωτίστως με ικανοποιητικές αμοιβές για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Οι υποστηρικτές του δήθεν δικαιώματος των εργαζομένων να δουλεύουν σε περισσότερους του ενός εργοδότες, ως παράλληλη απασχόληση, είναι υποκριτική και κρύβει σκοπιμότητες.
Όπως σκοπιμότητες κρύβει και η πρόθεση του κ. Γεωργιάδη για την νομιμοποίηση της διπλής και τρίδιπλης εργασίας, που πάντως, αλήθεια είναι ότι θα αποτελέσει κύρωση σχετικής κοινοτικής , που και αυτή σκοπιμότητες εξυπηρετεί.
Αντί λοιπόν οι «νομοθέτες» στην Ευρωπαϊκή Ένωση να σκαρφίζονται τέτοιου είδους νόμους και μάλιστα να τους εμφανίζουν ως προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, θα έπρεπε να έχουν παρέμβει για την καθιέρωση ικανοποιητικών αμοιβών για την εργασία, που θα καθιστούσαν παντελώς άχρηστη και νομοθετική παρέμβαση για το δήθεν δικαίωμα των εργαζομένων να δουλεύουν σαν να είναι σκλάβοι.
Όσο για τις δήθεν οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις και πάλι λύσεις υπάρχουν, αλλά οι «νομοθέτες» τις αγνοούν επιδεικτικά καθοδηγούμενοι από τα ισχυρά συμφέροντα που κυριαρχούν στις αγορές και δρουν με το νόμο φυσικό νόμο το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».
Αν στις αγορές εφαρμόζονταν οι νόμοι περί υγιούς ανταγωνισμού, ο αριθμός των επιχειρήσεων που θα αντιμετώπιζαν προβλήματα και δεν μπορούσαν να αμείψουν ικανοποιητικά τους εργαζομένους τους θα ήταν μικρός και σίγουρα δεν θα αποτελούσε δικαιολογία για χαμηλές αμοιβές στους εργαζομένους.
Και τουλάχιστον στην χώρα μας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι αυτές για τις οποίες ακούγονται τα λιγότερα παράπονα από τους εργαζομένους σε αντίθεση με τους επιχειρηματικούς κολοσσούς εγχώριους και ξένους που κατά κανόνα «στραγγίζουν» τους εργαζομένους τους με αμοιβές στα κατώτατα επιτρεπόμενα από το νόμο όρια.
Σε λάθος βάση λοιπόν συζητάμε και πάλι για το εργασιακό. Αντί για την ανάγκη παράλληλης ή ταυτόχρονης και σε κάθε περίπτωση πρόσθετης εργασίας, θα έπρεπε να συζητάμε για μείωση του ωραρίου και αύξηση μισθών.
