Η δραματοποίηση του διακυβεύματος του χθεσινού δεύτερου γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών τελικά δεν απέτρεψε ούτε την αύξηση των ποσοστών της αποχής, παρά τις προσπάθειες που όλες οι παρατάξεις κατέβαλαν για να ανακτήσουν την χαμένη αντιπροσωπευτικότητά τους, ούτε την κατάρρευση της προεδρικής πλειοψηφίας και της κυριαρχίας του Μακρόν.

Η έκκληση που απηύθυνε στον λαό του να μην αφήσει στην επικρατούσα διεθνή αταξία να προστεθεί και αυτή που θα δημιουργηθεί αν η Γαλλία βυθιστεί στην ακυβερνησία δεν εισακούστηκε.

Αντιθέτως, η λαϊκή ετυμηγορία προκάλεσε έναν σεισμό το μέγεθος του οποίου κανείς δεν είχε προβλέψει, παρά τα προμηνύματα που είχαν στείλει οι προσεισμικές δονήσεις που σημειώθηκαν με τα μεγάλα αστικά κέντρα-κάστρα της μακρονίας να χάνονται και να κερδίζονται από την αντιπολίτευση, το άβατο των μεσοανώτερων στρωμάτων και των στελεχών επιχειρήσεων να αίρεται για την μελανσονική ριζοσπαστική αριστερά και τα φράγματα που τα προηγούμενα χρόνια ύψωναν οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου να εμφανίζουν ρήγματα.
Κανείς ίσως δεν αντιλήφθηκε την επικινδυνότητά τους ούτε ίσως φαντάστηκε ότι το φαινόμενο Μακρόν, που πριν από πέντε μόλις χρόνια σάρωνε το παλιό πολιτικό σύστημα, θα ήταν απλώς η απαρχή μιας ανασύνθεσης που θα συνεχιζόταν οδηγώντας σε βαλκανιοποίηση των πολιτικών δυνάμεων, σε ρήξη των διαχωριστικών γραμμών που παλιότερα χώριζαν τα άκρα και στην ένωσή τους σε ένα μέτωπο που θα έβαζε τέλος και στην δίκη του κυριαρχία.

Η επόμενη ημέρα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών εγκαινιάζει μια εποχή που φαίνεται να αλλάζει όλες τις πολιτικές ισορροπίες αλλάζοντας ταυτόχρονα και τους συντελεστές τους.

Η υποκατάσταση των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων από πολυτασικούς συνασπισμούς μεταβλητής εσωτερικής γεωμετρίας και αμφίβολης βιωσιμότητας, όπως είναι αυτοί που θα κυριαρχούν τα επόμενα χρόνια στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση, συνεπάγεται και αλλαγή των όρων διακυβέρνησης. Κυρίως όμως συνεπάγεται αλλαγή της έννοιας και της αρχιτεκτονικής της πολιτικής σταθερότητας.

Θα χρειαστεί μεγάλη μαεστρία και ακόμα μεγαλύτερη φαντασία για να μην αποδειχθεί ότι το φαινόμενο της ανάδειξης της ευρωσκεπτικιστικής Εθνικής Συσπείρωσης σε ισότιμη, ισοδύναμη και, το κυριότερο, σε απολύτως νομιμοποιημένη κοινοβουλευτική δύναμη δεν είναι συμπτωματικό μιας πολιτικής κρίσης που κάλλιστα μπορεί να εξελιχθεί σε καθεστωτική. Εκτός και αν μέσα από μια τέτοια κρίση αποδειχθεί ότι η κυριαρχία Μακρόν δεν έχει φτάσει ακόμα στο τέλος της.

Το σίγουρο είναι ότι η μετά από αυτήν μεταβατική περίοδος θα είναι πολύ μακρά.

(Ο Γιώργος Σεφερτζής είναι πολιτικός επιστήμονας-Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το K-Report)