Ο Μακρόν όχι μόνον δεν εξασφάλισε αυτοδυναμία στην νέα Βουλή αλλά μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν ήταν βέβαιο αν η συνεργασία των Ρεπουμπλικάνων του την διασφαλίζει.

Άλλη μια φορά η Γαλλία είχε κυβερνήσεις μειοψηφίας, στην περίοδο 1988-93, στη δεύτερη θητεία του Μιτεράν, οι Πρωθυπουργοί του οποίου Ροκάρ , Κρεσόν και Μπερεγκοβουά στηρίζονταν άλλοτε από τους Κομμουνιστές άλλοτε στο Κέντρο.

Σήμερα, στην περίπτωση που δεν αρκούν οι ψήφοι των Ρεπουμπλικάνων, ο Μακρόν θα επιχειρήσει κατά περίπτωση να στηριχθεί στους Οικολόγους , ενώ διαθέτει το υπερόπλο της παραγράφου 3 του άρθρου 49 του Συντάγματος.

Αν αμέσως μετά την κατάθεση ενός νομοσχεδίου προς ψήφιση στη Βουλή ο Πρωθυπουργός επικαλεσθεί την παραπάνω παράγραφο και άρθρο του Συντάγματος τότε, αν περάσουν 48 ώρες χωρίς να κατατεθεί και να υπερψηφιστεί πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, το νομοσχέδιο χωρίς συζήτηση και ψηφοφορία δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Το πρόβλημα του Μακρόν δεν είναι ούτε η κοινοβουλευτική αριθμητική, ούτε οι αναστολές του να μην γίνει κατάχρηση του άρθρου 49.

Το πρόβλημά του είναι η περιφρούρηση της όποιας σταθερότητας έχει απομείνει στην χώρα μετά από μια πρώτη πενταετία μετωπικών κοινωνικών συγκρούσεων με μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που προωθήθηκαν με τον Μακρόν να πιστεύει ότι το δίλημμά του «ή Εγώ ή η Λεπέν» του έδινε μια χωρίς προηγούμενο παντοδυναμία.

Σήμερα, ουδείς μπορεί να διακινδυνεύσει την πρόγνωση αν η νεοεκλεγείσα Βουλή ολοκληρώσει την θητεία της ή αν ο Μακρόν αναγκασθεί να προκηρύξει πρόωρες εκλογές με την συγκατοίκηση με μια κυβέρνηση Μελανσόν να είναι μονόδρομος.

Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια η κοινωνική διαμαρτυρία θα αξιοποιείται από μια Αξιωματική Αντιπολίτευση που επαγγέλλεται μια διαφορετική εναλλακτική ατζέντα κυβερνητικής διαχείρισης.

Η μεγάλη διαφορά με το 2017 είναι ότι τότε οι σημερινές προτάσεις Μελανσόν θα πρόβαλλαν ως μη συμβατές με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την παγκοσμιοποίηση.

Σήμερα η Ευρώπη βρίσκεται στην δίνη μιας πολύπλευρης κρίσης που έχει ως συνέπεια να γίνεται δυσδιάκριτη η διαφορά της πολιτικής κανονικότητας από την αντισυστημική αμφισβήτηση.

Κατ αρχήν υπάρχει ένα πρόβλημα ανακριβούς κατηγοριοποίησης της παράταξης Μελανσόν με τους όρους αντισυστημική Ατζέντα και Ριζοσπαστική Αριστερά.

Ο Μελανσόν προέρχεται ο ίδιος από το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Μιτεράν που είχε για χρόνια μια αριστερή πτέρυγα υπό τον Σεβενεμάν, ένα κόμμα εξουσίας με συσσωρευμένη εμπειρία στην διαχείριση της εξουσίας.

Αυτό που οδήγησε στην παραμόρφωση του φαινομένου Μελανσόν και της Ανυπότακτης Γαλλίας είναι ότι οι άρχουσες Ελίτ της χώρας είδαν στον Μακρόν την ιδανική ευκαιρία στην σκιά του φόβου της Ακροδεξιάς την ευκαιρία να τελειώνουν με το Γαλλικό Μοντέλο κοινωνικής συνοχής κι αλληλεγγύης και κρατικού παρεμβατισμού το οποίο απαξίωναν ως το απροσάρμοστο Γαλατικό Χωριό του Αστερίξ.

Η παραλίγο νίκη του Μελανσόν είναι η τελευταία προειδοποίηση προς τον Μακρόν να εκτονώσει τον συσσωρευμένο θυμό της κοινωνίας λαμβάνοντας υπόψη τα μηνύματα των Προεδρικών και των Βουλευτικών Εκλογών.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος, διεθνολόγος- Το Άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το iEidiseis.gr)