Η εν εξελίξει στροφή του Ερντογάν για εξομάλυνση των σχέσεων με τη Συρία είναι πολύ πιθανόν να έχει ευρύτερες επιπτώσεις στις γεωπολιτικές ισορροπίες της ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Με τα σημερινά δεδομένα μόνη ρεαλιστική πολιτική που να κατοχυρώνει την ασφάλεια της Τουρκίας στα νοτιοανατολικά της σύνορα δεν είναι άλλη από την προσέγγιση με το καθεστώς Άσσαντ στην Δαμασκό.

Με άλλα λόγια η υπαγωγή της κουρδικής ημιανεξάρτητης οντότητας της βορειοανατολικής Συρίας υπό τον έλεγχο της Δαμασκού, είναι η καλύτερη δυνατή φόρμουλα για τον Ερντογάν. Μια φόρμουλα με υψηλό κόστος καθώς η Τουρκία θα πρέπει να διαχειρισθεί την δυσαρέσκεια των αντικαθεστωτικών Σύρων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ανακυκλωμένοι Τζιχαντιστές, που υποστηρίζει στη βορειοδυτική Συρία κυρίως στο Ιντλιμπ και στο Αφρίν.

Η ιστορία του Κουρδικού ως σύγκρουσης ανάμεσα στη Συρία και την Τουρκία ξεκινά το 1984 όταν ο Οζάλ εξήγγειλε το πρόγραμμα GAP της γεωργικής αναβάθμισης της νοτιοανατολικής περιοχής με εργαλείο την κατακράτηση των υδάτινων πόρων του Τίγρη και του Ευφράτη, μια κίνηση που προκάλεσε την εναντίωση του Ιράκ αλλά κυρίως της Συρίας που απάντησε με πλήρη στήριξη του ανταρτοπόλεμου του ΡΚΚ.

Στις αρχές του 1996 η στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας διαπραγματεύθηκε και υπέγραψε διμερή στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ, μια κίνηση που άλλαξε άρδην τις ισορροπίες με τη Συρία.

Τον Οκτώβριο του 1998 η Άγκυρα απείλησε τη Δαμασκό με επίθεση αν δεν σταματούσε η φιλοξενία στη Συρία και στο Λίβανο των δυνάμεων του ΡΚΚ και του ηγέτη του, Οτσαλάν. Η Δαμασκός υπέκυψε και οι διμερείς σχέσεις κυλούσαν ομαλά μέχρι και την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ την άνοιξη του 2003 που έφερε πιο κοντά τον Ερντογάν με τον Ασσαντ που προσπαθούσαν να συντονίσουν τις κινήσεις τους για να αποτρέψουν κλιμάκωση της περιφερειακής αστάθειας.

Μετά το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918 και κυρίως μετά το 1945, η Τουρκία , το Ιράν, το Ιράκ και η Συρία, παρά την ένταξη τους κατά καιρούς σε αντίθετα στρατόπεδα, συνεργάζονταν σταθερά για να αποτρέψουν την χειραφέτηση των Κούρδων.

Η κατάσταση έγινε πιο σύνθετη με τη ντε φάκτο ανεξαρτησία του κουρδικού Βορείου Ιράκ το 1991, και την χειραφέτηση της κουρδικής Βορειοανατολικής Συρίας μετά το 2011.

Η προσέγγιση της Συρίας από την Τουρκία προαναγγέλλει την επιστροφή σε ευρύτερη αντικουρδική συμμαχία; Η απάντηση δεν φαίνεται ότι θα αργήσει να δοθεί.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος –To άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το K-Report)