Η ανατροπή στην ισοτιμία του Ευρώ με το Δολάριο ήταν αναμενομένη από την εποχή της Κρίσης της Ευρωζώνης, μια συζήτηση που έκλεισε τον Ιούλιο του 2012 με το «θα κάνουμε ότι χρειάζεται» του Ντράγκι .

Όμως τα πολιτικά πλεονεκτήματα του Δολαρίου έναντι του Ευρώ δεν έπαψαν ποτέ να υπερέχουν.

Το Δολάριο σε αντίθεση με το Ευρώ που είναι το κοινό νόμισμα μιας διακρατικής ολοκλήρωσης, είναι το νόμισμα μιας Ομοσπονδίας και ταυτόχρονα παγκόσμιο νόμισμα αναφοράς.

Σε μια επίσκεψη του στις ΗΠΑ ο Ζισκάρ Ντ΄ Εστέν, την εποχή που ήταν Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, διαμαρτυρήθηκε στον αμερικανό ομόλογό του Κόναλι για τις διακυμάνσεις της ισοτιμίας του Δολαρίου για να πάρει την απάντηση «Το Δολάριο είναι το νόμισμά μας και το πρόβλημά σας».

Όσο το Δολάριο παραμένει παγκόσμιο νόμισμα αναφοράς ,όσο οι πρώτες ύλες αποτιμώνται σε δολάρια , η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ θα μπορεί να τυπώνει όση ποσότητα χαρτονομίσματος επιθυμεί, εξάγοντας έτσι τον πληθωρισμό εκτός συνόρων.

Για πρώτη φορά η υπεροχή του Ευρώ στην ισοτιμία με το Δολάριο απειλήθηκε στην περίοδο 2008-2012, δηλαδή από την επαύριον της έναρξης της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Κρίσης μέχρι και την δήλωση Ντράγκι τον Ιούλιο του 2012.

Η αρχική αβεβαιότητα αν θα υπάρξει μηχανισμός δάσωσης για τις χώρες που χάνουν την πρόσβαση στις Αγορές αλλά και η συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί στην Ντωβίλ τον Οκτώβριο του 2010 δημιούργησαν εύλογές αμφιβολίες για το κατά πόσον η Ευρωζώνη έχει την βούληση και την δυνατότητα να περιφρουρήσει το Ευρώ.

Σήμερα, οι πολιτικές αμφιβολίες που σκιάζουν το μέλλον της Ε.Ε. συνιστούν την σοβαρότερη υποθήκη στο κοινό νόμισμα.

Δεν είμαστε στην αρχή της Κρίσης της Ευρωζώνης οπότε συγκρούονταν οι οπαδοί της περιχαράκωσης και της τιμωρητικής στο παρά πέντε διάσωσης των χωρών που χάνουν την πρόσβαση στις Αγορές από την μια μεριά και από την άλλη τους οπαδούς της αμοιβαιοποίησης του κινδύνου μέσω του κοινού δανεισμού.

Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και οποιασδήποτε στρατηγικής αντιμετώπισης των παρενεργειών των κυρώσεων τις οποίες επέβαλλε η Δύση στην Ρωσία, η μοιρολατρική απραξία μπροστά στον επερχόμενο πιο σκληρό χειμώνα της Ευρώπης μετά το 1945 , αλλά κυρίως η πλήρης απουσία διαλόγου για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, πλήττουν την αξιοπιστία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος.

Όταν την 1.1.1999 άρχισε να λειτουργεί η Ευρωζώνη για να διανύσει μια ανέφελη δεκαετία χωρίς να υπάρχει πρόβλημα, δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι η ημιτελής ΟΝΕ μπορεί να είναι λειτουργική όχι μόνον σε περιόδους θετικής οικονομικής συγκυρίας αλλά και σε περιόδους αναταράξεων.

Η πρώτη διάψευση ήλθε με την Κρίση της Ευρωζώνης και η δεύτερη μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)