Πιο δεξιά από εμένα είναι ο τοίχος -η διάσημη αυτή φράση ανήκει στον ιστορικό ηγέτη των Χριστιανοσοσιαλιστών της Βαυαρίας Φραντς Γιόζεφ Στράους.

Με άλλα λόγια για να μην έχει περιθώριο ανάπτυξης στα δεξιά της Δεξιάς η Ακροδεξιά η πρώτη οφείλει να ενσωματώνει την Ατζέντα και την ρητορική της δεύτερης.

Αυτό που αποτελούσε ιδιομορφία της συντηρητικής Βαυαρίας τείνει σήμερα να καταστεί κοινός παρονομαστής στην Πολιτική Σκηνή των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών.

Η εκτίναξη της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη δεν είναι μόνον θέμα ποσοστού ψήφων με δύο κόμματα που πριν από λίγα χρόνια κινούνταν στο 4% να καταγράφουν εκτόξευση.

Ο κίνδυνος της Ακροδεξιάς δεν είναι μόνον η αναβάθμιση των Σουηδών Δημοκρατών στην δεύτερη θέση και η εκλογική πρωτιά της Μελόνι που την αναδεικνύει ως διάδοχο του Ντράγκι στην ηγεσία της Ιταλίας.

Είναι πρώτα και πάνω από όλα η πολιτική και προγραμματική ομηρία της Δεξιάς από την Ακροδεξιά.

Στην προσπάθεια της να συγκρατήσει την άνοδο της Ακροδεξιάς η Δεξιά αλλά και η Κεντροδεξιά υιοθετούν την ατζέντα της σε μια προσπάθεια να την διεμβολίσουν.

Ο πρώτος που υιοθέτησε την τακτική αυτή απέναντι στο Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν ήταν ο Σαρκοζί το 2007, τερματίζοντας την παράδοση που υπήρχε μετά το 1945 για κόκκινη διαχωριστική γραμμή μεταξύ Δεξιάς και Ακροδεξιάς.

Ο Ντεγκόλ επικεφαλής της πατριωτικής και λαϊκής Δεξιάς συγκρούσθηκε δύο φορές με την Ακροδεξιά την πρώτη στην περίοδο της γερμανικής κατοχής και την δεύτερη στην περίοδο 1958- 1962 όταν οι οπαδοί της Γαλλικής Αλγερίας οργάνωναν πραξικοπήματα και απόπειρες δολοφονίας εναντίον του.

Την παράδοση αυτή ενσάρκωνε ο Σιράκ ο οποίος στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2002 εκπροσώπησε το Δημοκρατικό Τόξο και με ποσοστό 83% απέναντι στον Λεπέν που συγκέντρωσε το 17%.

Η στροφή του Σαρκοζί υπήρξε μοιραία καθώς σε πρώτη φάση διεμβόλισε την εκλογική βάση του Λεπέν στην συνέχεια όμως οδήγησε στην υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας και πέραν της δεξιάς με το Σοσιαλιστικό Κόμμα να υιοθετεί ατζέντα μηδενικής ανοχής κατά της μαζικής ποινικής παραβατικότητας.

Είναι χαρακτηριστικό το τι συνέβη στην Σουηδία όπου το Μετριοπαθές Κόμμα αλλά και τα άλλα κόμματα της Δεξιάς υιοθέτησαν την θεματική Νόμος και Τάξη .

Έτσι αποενοχοποίησαν την ψήφο στην Ακροδεξιά η οποία πήρε έμμεσα από τα όμορα κόμματα του Δεξιού Μπλοκ πιστοποιητικό κανονικότητας και πολιτικής ορθότητας.

Σε αντίθεση με την δεκαετία του ΄30 όπου συσπειρώθηκαν τα δημοκρατικά κόμματα ενάντια στην Ακροδεξιά σήμερα η πλειοψηφία των δεξιών και κεντροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη βρίσκεται σε κατάσταση πολιτικής ομηρίας από την Ακροδεξιά τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο με χαρακτηριστικό παράδειγμα την διαχρονική ανοχή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στον Ορμπάν και στον Μπερλουσκόνι.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)