Την επομένη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία κυρίαρχη ήταν η βεβαιότητα ότι τι υπερόπλο της Δύσης ήταν η απεξάρτηση της Ευρώπης κατά κύριο λόγο από το Φυσικό Αέριο της Ρωσίας.

Η απόφαση του Βερολίνου να μη θέσει σε λειτουργία τον υποθαλάσσιο αγωγό Φυσικού Αερίου Nordstream-2 χαιρετίσθηκε από την Ουάσιγκτον ως το πρώτο βήμα μιας ομοβροντίας κυρώσεων που θα γονάτιζαν την Ρωσία.

Όλα τα παραπάνω προφανώς προεξοφλούσαν μια βραχείας διάρκειας πολεμική εμπλοκή στην Ουκρανία κάτι σαν επανάληψη του σκηνικού της Άνοιξης του 2014.

Μια παγωμένη σύγκρουση δηλαδή που ξεπαγώνει για λίγο για να ξαναπαγώσει στην συνέχεια.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που το Βερολίνο απειλούσε …την Μόσχα με διακοπή των εισαγωγών Φυσικού Αερίου η πρώτη κίνηση αποστολής στρατιωτικής βοηθείας από την κυβέρνηση Σολτς προς την Ουκρανία ήταν η αποστολή στρατιωτικών κρανών!

Όταν στα τέλη Μαρτίου άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι η σύγκρουση μπορεί να κρατήσει μήνες και πιθανόν και χρόνια άρχισαν στο Βερολίνο και αλλού να προσγειώνονται στην πραγματικότητα.

Το υπερόπλο της Δύσης με το οποίο θα πιεζόταν η Ρωσία άρχισε να φωτίζεται ως στρατηγικό πλεονέκτημα στα χέρια του Κρεμλίνου.

Έτσι από την συζήτηση για αναζήτηση εναλλακτικών πηγών ενέργειας που θα επέτρεπαν την απεξάρτηση της από την Ρωσία, η Ε.Ε άρχισε να καταλαμβάνεται από πανικό.

Πανικό καθώς διαπίστωνε ότι η Ρωσία έχει εναλλακτικές επιλογές για την εξαγωγή του Φυσικού Αερίου και του Πετρελαίου που εξάγει μια σκληρή πραγματικότητα που δίνει στον Πούτιν την δυνατότητα να ασκήσει στρατηγική πίεση στην Ε.Ε επιλέγοντας την κατάλληλη στιγμή για να κλείσει την στρόφιγγα του Φυσικού Αερίου.

Η οβιδιακή μεταμόρφωση της Ρωσίας από στόχο της ενεργειακής απεξάρτησης της Δύσης σε στρατηγική μεταβλητή που θέτει σε δεινή δοκιμασία την ενότητα της Δύσης, προφανώς δείχνει ότι η Μόσχα προετοιμαζόταν από το 2014 για το πιο δυσμενές σενάρια εξελίξεων στην Ουκρανία.

Η Γερμανία, η οποία μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν έτοιμη να θέσει σε λειτουργία τον NordStream-2 , παρακολουθεί ως θεατής την προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν την ένταξη της Ουκρανίας στις ευρωατλαντικές δομές.

Ως θεατής καθώς μέχρι και την παραμονή της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία είχε ως προτεραιότητα να αποκρούει κάθε πρόταση εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που θα μπορούσε να οδηγήσει στον κοινό δανεισμό και στην μεταφορά πόρων εντός της Ευρωζώνης.

Έτσι η Γερμανία δεν έδωσε ποτέ απάντηση στις πιέσεις του Μακρόν για αμυντική χειραφέτηση της Ε.Ε που από μόνη της ως στόχος θα πολλαπλασίαζε το Ειδικό Βάρος της Γηραιάς Ηπείρου στους συσχετισμούς και τις ισορροπίες της Δύσης με την Ρωσία.

Για την Γερμανία υπήρχε ως κυρίαρχη άποψη η διαπίστωση πολύ μεγάλη για την Ευρώπη και πολύ μικρή για τον Κόσμο.

Τελικά οι ανατρεπτικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών πιστοποιούν ότι είναι και πολύ μικρή για την Ευρώπη.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος – Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το iEidiseis)