Αν η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου έχει γίνει αποδεκτή ως τέλος μιας εποχής και απαρχή μιας νέας η ασύντακτη φυγή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ πριν από ένα ακριβώς χρόνο στο Αφγανιστάν τείνει να περάσει σε δεύτερο πλάνο και να υποτιμηθεί.

Η επάνοδος των Ταλιμπάν στην Καμπούλ μετά από είκοσι χρόνια συμπυκνώνει όχι μόνον την χρεωκοπία της πολιτικής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν αλλά και το άδοξο τέλος της προσπάθειας της Ουάσιγκτον να αξιοποιήσει την κατάρρευση του Σοβιετικού Μπλοκ και της ΕΣΣΔ στην περίοδο 1989-1991 και να εγκαθιδρύσει πρώτα σε περιφερειακό και μετά σε παγκόσμιο επίπεδο μια Pax Americana.

Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα μιλούν από μόνα τους:

-Η επίλυση του Παλαιστινιακού που ήταν το μεγάλο στοίχημα μετά την Καταιγίδα της Ερήμου την άνοιξη του 1991 στην ουσία έχει εγκαταλειφτεί από αμερικανικής πλευράς μετά το τέλος της θητείας του Κλίντον

-Το αυταρχικό και ενιαίο Ιράκ το οποίο δημιούργησε η Βρετανία το 1920 ως φράγμα ανάσχεσης της περιφερειακής επιρροής του Ιράν είναι στην ουσία μια τριχοτομημένη χώρα με τους Σιιτες στον Νότο τους Σουνίτες στο Κέντρο και τους Κούρδους στο Βορρά με την Τεχεράνη να ασκεί βαρύνουσα επιρροή στην Βαγδάτη.
Θέμα χρόνου είναι κατά γενική εκτίμηση ο πόλεμος δι αντιπροσώπων ΗΠΑ-Ρωσίας στην Ουκρανία να δώσει την χαριστική βολή στην ούτως η άλλως εύθραυστη και ετοιμόρροπη τάξη πραγμάτων στην πρώην Γιουγκοσλαβία έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά τις επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ το καλοκαίρι του 1995 και την άνοιξη του 1999.

Τρείς αποτυχημένες επεμβάσεις, τρείς χαμένες ευκαιρίες για αξιοποίηση μιας μοναδικής στα ιστορικά χρονικά ευκαιρίας για την κυρίαρχη μεγάλη δύναμη οι περισσότερες υπερπόντιες επεμβάσεις της οποίας με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τον ευρύτατο διεθνή συνασπισμό που εξανάγκασε τον Σαντάμ να αποσυρθεί από το Κουβέιτ αλλά και την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν τον Οκτώβριο του 2001.

Οι ΗΠΑ όχι μόνον δεν αξιοποίησαν την απουσία ισότιμου αντίπαλου δέους για να αποτρέψουν μια ανεξέλεγκτη παγκόσμια αποσταθεροποίηση αλλά θα περάσουν στην ιστορία σαν η πρώτη κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη που αντί να είναι συντηρητική υιοθέτησε έναν αποσταθεροποιητικό αναθεωρητισμό που επιτάχυνε το τέλος της ως της μόνης υπερδύναμης.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)